THE SUITS - Tied

Opublikowano: sobota, 26, wrzesień 2020 23:00 | Crowbar

(2020 Self-Released)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:
1. RINT
2. Found Myself
3. Mosty ludzi wielkich serc na skraju marzeń
4. Don’t Leave Me
5. PayN
6. Tustoje
7. F&B
8. What!?
9. Splątany

Lineup:
Jakub Lotz – śpiew
Krzysztof Olejniczak - gitara solowa
Piotr Chodkowski - gitara rytmiczna
Patryk Dolega – gitara basowa
Artur Pieńkowski - perkusja

Krawat na okładce długogrającego debiutu warszawskiego kwintetu The Suits jest w tak opłakanym stanie, że można by na jego podstawie wyciągać jakieś mylne wnioski co do kondycji artystycznej zespołu. Tymczasem na „Tied” wszystko jest jak należy, ba – śmiem twierdzić, że to jedna z lepszych płyt z polskim rockiem, jaką w tym roku słyszałem. Niech nikogo nie zmyli etykietka „hard rock” z profilu grupy, bowiem The Suits nie mają z nim nic wspólnego, a już na pewno z jego archetypową wersją z lat 70. ubiegłego wieku. Chłopaki grają po prostu rocka: czerpiącego z wielu źródeł, zwykle dość prostego, ale też i urozmaiconego, wymykającego się przy tym z ciasnych szufladek jednej, określonej stylistyki. Najwięcej tu chyba wpływów alternatywnego, gitarowego rocka z Wysp Brytyjskich rodem czy grunge w najbardziej klasycznej formie, ale wszystko to jest przefiltrowane przez autorskie pomysły, stanowiąc punkt wyjścia do całkiem nowej jakości, tak jak choćby w otwierającym płytę „RINT” czy najbardziej na niej urozmaiconym, najdłuższym i zamykającym album „Splątanym”. Poszczególnym utworom nie brakuje też dobrych melodii, a czasem, tak jak w przypadku „Mostów ludzi wielkich serc na skraju marzeń”, można nawet mówić o potencjalnym przeboju, bo to chwytliwa, dynamiczna kompozycja o radiowym potencjale.

Z tych mocniejszych utworów wyróżniłbym „Tustoje”, i to nie tylko z powodu mięsistego, solidnego riffu oraz idealnie pracującej sekcji, ale też partii wokalnych, chociaż Jakub Lotz tak naprawdę we wszystkich utworach potwierdza, że ma kawał głosu i wie jak z niego korzystać.

Co istotne od jakości muzycznej nie odstaje brzmienie, często prawdziwa pięta achillesowa młodych zespołów; The Suits poradzili też sobie z problemem pewnej niszowości anglojęzycznych materiałów na naszym rynku, pod indeksami 3, 6 i 9 umieszczając utwory z polskimi tekstami.

Pod tym względem też jest zresztą niebanalnie, tak więc nota końcowa nie może być inna.

(5,5/6)

Wojciech Chamryk