BLACK LABEL SOCIETY - Grimmest Hits

Opublikowano: sobota, 24, marzec 2018 16:15 | Crowbar

(2018 Spinefarm)

Autor: Grzegorz Cyga

Tracklist:

1. Tramped Down

2. Seasons of Falter

3. The Betrayal

4. All That Once Shined

5. The Only Words

6. Room of Nightmares

7. A Love Unreal

8. Disbelief

9. The Day That Heaven Had Gone Away

10. Illusions of Peace

11. Bury Your Sorrow

12. Nothing Left To Say

Lineup:

Zakk Wylde – śpiew, gitara prowadząca, piano

John DeServio – gitara basowa

Jeff Fabb – perkusja

Dario Lorina – gitara rytmiczna

Kiedy legenda kończy karierę, media i fani zastanawiają się kto mógłby zostać jego następcą. Tak było w przypadku Black Sabbath, które w 2017 roku zeszło ze sceny. Jednak kandydat na zespół, który poniesie flagę prekursorów z Birmingham jest bliżej niż sądziliśmy. Zakk Wylde udowadnia, że lata na scenie z Ozzy’m Osbourne’m nie poszły na marne i nie musimy płakać po ojcach doom metalu.

Wbrew tytułowi „Grimmest Hits” nie jest składanką najlepszych utworów BLS. To całkowicie premierowy materiał wypełniony sabbathowym klimatem. Choć nie brakuje kawałków w typowym dla grupy stylu jak „The Betrayal”, „Room of Nightmares” to jest to płyta hołdująca inspiracjom założyciela kapeli.

W większości przeważają jednak piosenki, które mogłyby trafić na płyty Black Sabbath z czasów Ozzy’ego Osbourne’a, Alice in Chains czy też do dyskografii solowej Zakka Wylde’a. Na najnowszym wydawnictwie amerykańskiej grupie dominuje mieszanka ciężkich riffów i melodyjnych ballad. Materiał trwa 53 minuty - byłby on nieco krótszy, gdyby nie dwa numery trwające po sześć minut.

„A Love Unreal” i „The Day That Heaven Gone Away” są najsłabszymi fragmentami tej płyty. Najbardziej ubolewam nad drugą pozycją, ponieważ jest to piękna ballada, lecz niestety Zakk przesadził z długością solówek, które po prostu się nudzą i niepotrzebnie wydłużają czas kompozycji.

Natomiast „A Love Unreal” jest po prostu nijaki. Dopiero w czwartej minucie kawałek się rozkręca i gdyby w takim tempie była utrzymana pierwsza połowa piosenki to byłoby dobrze, a tak to niestety chwytliwy riff poszedł na zmarnowanie.

Pomijając te dwie pozycje dziesiąty album studyjny jest niesamowicie równy i bardzo przyjemny w odbiorze. Na próżno szukać tu czegoś odkrywczego prócz większej ilości southernowych wtrąceń w klimacie Lynyrd Skynyrd. To kolejna bardzo dobra płyta Black Label Society i z tego trzeba się cieszyć, że uczeń jest w stanie zastąpić mistrza.

(5,5/6)

Grzegorz Cyga