VANE - Black Vengeance

Opublikowano: niedziela, 09, grudzień 2018 10:22 | Crowbar

(2018 Moshpit Promotions)

Autor: Grzegorz Cyga

Tracklist:

Born Again

Edge of the Cutlass

I Am Your Pain

Randy Dandy-O

Death’s Season

Spilling Guts

Mutiny

Rise to Power

Black Vengeance

Davy’s Grip 

Hangman

Lineup:

Marcin Parandyk - wokal

Robert Zembrzycki - gitary

Mateusz Gajdzik - gitary

Łukasz Łukasik - bas

Marcin Zdeb – perkusja

Kiedy ktoś korzysta z określenia „pirate metal” to albo chodzi o granie szant w powermetalowej stylistyce albo o nielegalny sposób nabywania muzyki. A co powiecie na słuchanie morskich opowieści okraszonych deathmetalowym akompaniamentem?

„Black Vengeance” to debiutancki album długogrający w dyskografii Vane - zespołu, którego skład tworzą doświadczeni muzycy znani z takich grup jak Acid Drinkers, Saratan czy Crystal Viper. Oznacza to, że mimo iż zespół dryfuje po siedmiu morzach nie macie co liczyć, że znajdziecie tu wesołe melodie, które można zanucić przy szklance rumu. Dominują tu ciężkie, siermiężne riffy, jednak mają w sobie dużo groove’u. Głównymi prowodyrami w Vane są Mateusz Gajdzik oraz Robert Zembrzycki, którzy na przestrzeni ostatnich lat grali różne rodzaje ciężkiej muzyki. Zaowocowało to wieloma interpretacjami zwrotu „hard and heavy”.

Z jednej strony mamy numery jak „Born Again” utrzymane w stylistyce groove metalu, a z drugiej „ Rise to Power” i tytułowy „Black Vengeance”, w których wyraźnie słychać inspiracje Gojirą czy Nile. Ponadto ciężkie motywy stopniowo budują napięcie jak to ma miejsce w „Davy’s Grip” czy „ I’am Your Pain”, którego główny riff budzi skojarzenia z piosenką „Robaki” autorstwa poznańskiej Luxtorpedy.

Na potrzeby promocji udostępniono trzy single - „Death’s Season”, „Rise to Power” oraz „Mutiny” będące najbardziej melodyjnymi fragmentami albumu. Duża w tym zasługa wokalisty Marcina Parandyka i perkusisty Marcina Zdeba, którzy zależnie od charakteru muzyki swe partie ułożyli w inny sposób.

Nic dziwnego, że gościa, którego można było do niedawna oglądać w jednym z programów kulinarnych cały czas ciągnie do garów, bo raz zaserwuje prawdziwą kanonadę blastów, by po chwili pieścić uszy słuchacza smakowitymi, subtelnymi zagrywkami na talerzach.

Z kolei frontman grupy, mimo że przez większość materiału growluje i jedynie okazyjnie ukazuje swe łagodniejsze oblicze to może się pochwalić dobrą dykcją i każde wypowiadane przez niego słowo jest niezwykle czytelne, a momentami melodyjne. Jednakże najbardziej wyróżniającymi się momentami płyty są kompozycje o lżejszym charakterze czyli „Spilling Guts”, „Randy - Dandy - O” oraz „Hangman”.

Pierwsza z nich to melodyjny death metal z folkmetalowymi elementami. Z jednej strony mamy solówki hołdujące Arch Enemy, z drugiej motywy przewodnie kojarzące się z orientalnym Saratanem, w którym swego czasu grali obaj założyciele Vane. Natomiast gościnna obecność Ewy Pitury z Percivala Schuttenbacha tworzy mistyczną aurę.

„Randy - Dandy - O” to szanta, której pierwsze zarejestrowanie datuje się na 1913 rok i na „Black Vengeance” pełni rolę miniatury wplecionej, której tekst wpasowuje się w klimat historii. Pod względem klimatu to właśnie ta piosenka jest najbardziej piracka z całego zestawienia.

Z kolei „Hangman” jest kodą całego materiału i posiada bardzo spokojną strukturę. Kawałek rozpoczyna się od szumu wody, skrzeku mew, po czym wchodzą oszczędne akustyczne dźwięki przeplatane z ciężarem gitar elektrycznych. Całość dopełnia emocjonalna solówka, w której gitarzyści nie obładowali nas nadmiernymi popisami. Owa partia została naładowana sporym ładunkiem emocjonalnym i pojawia się dopiero w kulminacyjnym punkcie.

Słowo należy także powiedzieć o historii pirata Charlesa Vane’a - bazuje ona na prawdziwych wydarzeniach i co ciekawe autorzy tekstów zastosowali inwersję czasową. Oznacza to, że całą akcję poznajemy od końca, a mianowicie w momencie jak protagonista ma zaraz zawisnąć na szubienicy. Do tego momentu fabuła wraca dopiero przy okazji ostatniej pozycji na krążku. „Black Vengeance”

Na próżno tutaj szukać radosnych stron pirackiego życia, romansów czy rozlewającego się rumu.

Ten album ma tak naprawdę tylko jedną wadę - mimo iż „Black Vengeance” muzycznie stoi na bardzo wysokim, spójnym poziomie kompletnie nie czuć na tym krążku tego morskiego klimatu i bez sięgnięcia po książeczkę z tekstami (która jest stylizowana na dawne papirusy) nie da się odczuć, że jest to opowieść o wilkach morskich, a bez uważnego wsłuchania całość brzmi jak jedna, długa suita.

Debiut Vane to dobra propozycja dla wszystkich fanów korsarzy, którzy szukają w muzyce czegoś cięższego, ale i miłośnicy death metalu także znajdą tu coś dla siebie. Zastanawia mnie tylko o czym będzie opowiadać następna płyta? Losy Charlesa Vane’a zostały opowiedziane bez miejsca na kontynuacje, a w przypadku opowieści o innych piratach chyba trzeba będzie zmienić nazwę kapeli.

(5/6)

Grzegorz Cyga