MAJESTY OF SILENCE - Zu dunkel für das Licht

Opublikowano: niedziela, 23, grudzień 2018 13:48 | Crowbar

(2018 Rockshots)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:

1. Der Untergang

2. Das Feuer

3. Der Zahn der Zeit

4. unerwarteter Besuch

5. Endstille

6. Dem Engel noch zuhören

7. Klangfeind – Neuzeithasser

8. Traurige Geschicht’

9. Rudi

10. Sonne

11. Weisse Welt

12. Zweiundzwanzig

13. Erlösung

14. Stille

Majesty Of Silence od początku swej wydawniczej aktywności nagrywali długie płyty, trwające w granicach 64-74 minut, ale najnowsza, już czwarta w dyskografii tej szwajcarskiej grupy, „Zu dunkel für das Licht”, to już najprawdziwszy kolos: 14 utworów, prawie 76 minut muzyki. Ale najwidoczniej tak musi być, tym bardziej, że Peter Mahler wydaje kolejne płyty Majesty Of Silence stosunkowo rzadko, a ta ukazała się po blisko 12-letniej przerwie, więc najwidoczniej było co nagrywać. Muzycznie mamy tu do czynienia z ognistym black metalem/mrocznym gotykiem. Wszystkie utwory, za wyjątkiem jednego, są długie i rozbudowane, trwając zwykle 5-7 minut. Ów wyjątek to liczący „zaledwie” 4:55 „Das Feuer” - można by pomyśleć, że zespół z premedytacją nagrał taki krótszy, typowo singlowy, melodyjniejszy numer, ale to zmyłka, bo szybko przeradza się on ostrą jazdę z blastami i skrzekiem. Niemieckojęzyczne teksty jeszcze bardziej pogłębiają mrok i przygnębiający charakter poszczególnych utworów, gotyckie klimaty płynnie przechodzą w surowy, momentami wręcz prymitywny black, ubarwiany czasem a to zakręconym walczykiem („Traurige Geschicht‘”), a to śmielszym wykorzystaniem instrumentów klawiszowych („Der Zahn der Zeit”).

Wokalistów mamy tu dwóch, Mahlera i basistę Christiana Geissmanna, ale i tak zdecydowanie przebija ich śpiewająca tu gościnnie Seraina Schöpfer. Może próby śpiewania krystalicznym z założenia sopranem są takie sobie („Klangfeind – Neuzeithasser”), ale już ten bardziej rockowy głos jest niczego sobie („Erlösung”), a wokaliza w „Sonne” jeszcze lepsza. Tylko po co na koniec te 54 sekundy ciszy, zatytułowane, a jakże, „Stille”?

(4/6)

Wojciech Chamryk