MR.JACK - Long Road

Opublikowano: poniedziałek, 23, wrzesień 2019 10:36 | Crowbar

(2019 Wankiya)

Autor: Grzegorz Cyga

Tracklist:

One Love

Mind Strange

Trip to Paradise

Infernal Word

Long Road

Earthquake

Metal Head

Rock Whrole

Lineup:

Salvadore „Mr.Jack” Vecchiariello - śpiew, gitara, bas, instrumenty klawiszowe, perkusja

Gościnnie:

Freddy Delirio - instrumenty klawiszowe

Maestro Mistheria - instrumenty klawiszowe

Tomas Valentini - gitara basowa

Valerio Edward De Rosa - gitara solowa

Steve Volta - gitara prowadząca

Raffaele Albanese - śpiew

Mario Zeoli - gitara

Marco Angelo - gitara

Alessandro De Fusco - gitara

Włochy to kraj słynący z dobrego jedzenia i pięknych miejsc, które warto odwiedzić podczas wakacji. Zastanawiając się nad tamtejszą muzyką, pierwsze skojarzenie naturalnie kieruje się w stronę italo disco z lat 80. ubiegłego wieku. Natomiast jeżeli chodzi o rasowy rock czy metal to jedyne co przychodzi mi do głowy to Rhapsody of Fire.

„Long Road” to najnowsza płyta Salvadora Vecchiariello działającego pod pseudonimem Mr.Jack. Nie jest on nowicjuszem, ponieważ w 2005 roku założył zespół Iron Heart i nagrał z nim dwa albumy. Następnie rozpoczął działalność solową i między innymi stworzył kilka instrumentalnych rzeczy oscylujących wokół klimatu horroru.

Tutaj powrócił do rockowego grania i na pierwszy rzut oka może się wydawać, że robi to z wielką pompą, ponieważ materiał aż roi się od rozmaitych gości, z czego największą uwagę zwraca Maestro Mistheria, który swego czasu grał z Bruce’em Dickinsonem. Z kolei jednym z patronów medialnych jest Jack Daniels, a jak wiadomo ta marka budzi silne skojarzenia z Lemmym Kilmisterem — świętej pamięci wokalistą i basistą Motörhead ceniącym sobie połączenie tej whisky z colą.

Niestety tutaj takiego ostrego grania nie ma, ponieważ „Long Road” jest utrzymane w duchu hard rocka lat 70. ubiegłego wieku. Kompozycje są przeplatane tak, aby sprawiały wrażenie różnorodnych, jednakże są mało dynamiczne, przez co brzmią bardzo podobnie. Paradoksalnie najwięcej uderzeń na minutę, bo aż 133 BPM posiada najspokojniejszy na płycie „Trip to Paradise” złożony jedynie z wokalu, klawiszy i szumu wody.

Jakby tego było mało to te kawałki są strasznie odtwórcze. Oczywiście dzisiaj w klasycznym rocku trudno jest wymyślić coś świeżego, lecz tutaj mamy do czynienia z chamskimi kliszami. Praktycznie w każdym utworze jest motyw ocierający się o plagiat - Rainbow, Def Leppard, U2...można by tak wymieniać bez końca. Odnoszę wrażenie, że Vecchiariello nie miał żadnego pomysłu i zamiast sięgnąć po gotowe sample oraz beaty, wolał ściągnąć znajomych, aby stworzyli podkłady sprawiające wrażenie autorskich. Niestety na niewiele się to zdało, a potencjał muzyków nie został wykorzystany.

Przysłowiowej oliwy do ognia dokłada ohydna produkcja autorstwa wytwórni Salvadore’a - Wankiya Records. Na pierwszy plan wysunięto wokale, a całą resztę zepchnięto do roli tła. Jedyny instrument wybijający się co jakiś czas na przód to perkusja. W pierwszej chwili można odnieść wrażenie, że jest to kiepsko ustawiony automat, na który nałożono za dużo reverbu, przez co brzmienie bębnów jest gorsze nawet od „St.Anger” Metalliki. Najbardziej słychać to w „One Love”. Prawdopodobnie miał to być hołd dla U2, a ostatecznie numer brzmi jak kiepskiej jakości podkład karaoke, do którego dołożono wokal pijanego Jona Bon Jovi.

Warto zauważyć, że Salvadore Vecchiariello jest nauczycielem śpiewu, lecz tego, aby mógł się poszczycić wielkim talentem nie słychać. Owszem stara się modulować barwę głosu tak, by pasowała do danego utworu, jednak w większości przypadków tonacje nie zostały dobrze dobrane. Szczególnie słychać to w spokojniejszych chwilach, ponieważ tam Salvadore regularnie fałszuje i nie jest to kwestia zmanierowanego wokalu.

Krótko mówiąc — „Long Road” to naprawdę męcząca przeprawa i gwarantuję Wam, że nie wniesie ona absolutnie nic, ani do muzyki, ani do waszego życia.

Grzegorz Cyga