KORN - The Nothing

Opublikowano: wtorek, 24, wrzesień 2019 09:20 | Crowbar

(2019 Roadrunner)

Autor: Grzegorz Cyga

Tracklist:

1. The End Begins

2. Cold

3. You’ll Never Find Me

4. The Darkness Is Revealing

5. Idiosyncrasy

6. The Seduction of Indulgence

7. Finally Free

8. Can You Hear Me

9. The Ringmaster

10. Gravity of Discomfort

11. H@rd3r>

12. This Loss

13. Surrender to Failure

Lineup:

Jonathan Davis – śpiew, dudy

James "Munky" Shaffer – gitara

Brian "Head" Welch – gitara

Reginald "Fieldy" Arvizu – bas

Ray Luzier – perkusja

Ciężko w to uwierzyć, ale Korn jest na scenie już dwadzieścia sześć lat. Wydawałoby się, że ledwie chwila minęła od czasu wydania debiutu, tymczasem okazuje się, że zespół wydał już trzynastą płytę studyjną.

Tytuł „The Nothing” nie nastraja optymizmem, lecz bardziej podkreśla pechowość, która w tym przypadku nie ma wyłącznie symbolicznego znaczenia. W ostatnich latach Jonathan Davis stracił teściową oraz żonę, a to popchnęło go do prac nad nowym albumem, bo jak sam przyznaje była to dla niego forma terapii.

I już w pierwszym, psychodelicznym utworze zatytułowanym „The End Begins” słychać jego ból wyrażony za pomocą płaczu, co budzi skojarzenia z kultowym numerem „Daddy”. Muzyka także sięga wyraźnie do korzeni, ponieważ powracają dudy. Dźwięki zawarte w „Cold” brzmią tak, jakby zespół chciał napisać współczesną wersję „Blind” zmieszaną z „Twistem”.

Muszę przyznać, że chociaż muzycy nie silą się na oryginalność, to takie otwarcie sprawia, że dopada nas nostalgia i zapada w pamięć. A takich momentów jest więcej, zaczynając od pamiętającego czasy drugiego krążka „You’ll Never Find Me”, przechodząc przez oszczędny „The Darkness Is Revealing”, a na osobistym „Finally Free” kończąc. Oczywiście nie brakuje mocnych riffów jak w „Idiosyncrasy”, ale trzeba przyznać, że tak przygnębiające treści zostały okraszone dość wesołymi melodiami, które podkreśla charakterystyczny, wzbogacony harmoniami śpiew Jonathana.

I dlatego mam z tym albumem problem, ponieważ od strony technicznej wszystko się zgadza, lecz brakuje efektu zaskoczenia. Śmiem nawet twierdzić, że motywy zawarte w nowych kompozycjach ocierają się o autoplagiat. Wystarczy wysłuchać połowy piosenek, aby się domyślić, co jest na drugiej i nawet te minimalistyczne, przepełnione emocjami kawałki — „The Seduction of Indulgence” i „Surrender to Failure” zlewają się ze sobą.

Po części te zarzuty są winą produkcji, ponieważ o ile w „Cold” czy „Idiosyncrasy” możemy usłyszeć rozpoznawalny bas Fieldy’ego, a „The Ringmaster” aż uderza nas w twarz agresywnym riffem, tak z każdym kolejnym numerem te elementy, jak i wokal zostają ukryte pod zagęszczoną warstwą dźwięku. Mam wrażenie, że „The Nothing” stoi w produkcyjnym rozkroku — zespół ewidentnie próbuje wrócić do cięższego grania, jednak producent Nick Raskulinelicz nadal stara się „dostosować” do współczesnych czasów niesfornego KoRna.

W porównaniu ze Slipknotem, który kilka tygodni wcześniej wydał swoją szóstą płytę, Korn wypada słabo. Oprócz charakterystycznych dla siebie piosenek konkurencja posunęła się o krok dalej, flirtując z innymi, lżejszymi brzmieniami. Tymczasem „The Nothing” jest oparty na sprawdzonych wzorcach, ergo niczym nie zaskakuje i ta nazwa w pełni to oddaje.

(3/6)

Grzegorz Cyga