HATEFUL FIVE

HATEFUL FIVE - Winny

Opublikowano: niedziela, 05, styczeń 2020 17:20 | Crowbar

(2019 Self-Released)

Autor: Grzegorz Cyga

Tracklist:

Wyrok

Dyluzja

Będę Twoim Strachem

Gniew

Wojna

Winny

Jeszcze jestem

Jutro

Ostatnie życzenie

Zapomniany

Lineup:

Seba Górecki - gitara basowa

Filip Brzeski - gitara prowadząca

Adrian Kicka - gitara prowadząca, gitara rytmiczna

Sebastian Makówka - śpiew

Rafał Szewczyk - perkusja

„Jestem winny” to zwrot, do którego nie każdy umie się przyznać. Jednak jeżeli coś zrobimy to musimy ponieść odpowiedzialność za swoje czyny. Hateful Five to jak nazwa wskazuje piątka thrash metalowców z Warszawy, która wraz z początkiem ostatniego miesiąca w roku postanowiła wydać swój debiutancki krążek - „Winny”.

Już na samym początku albumu zapada „Wyrok”, lecz nie wiadomo jaki, ponieważ jest to krótki utwór instrumentalny. Zdradzę Wam jednak, że krążek jest bardzo spójny zarówno od strony lirycznej, jak i muzycznej. Faktem jest, że cierpi na tym trochę różnorodność, przez co pierwsze pięć piosenek brzmi jak jedna thrashowa suita. A trzeba zauważyć, że jest tu kilka pozycji trwających dłużej niż 4 minuty. Jednakże druga połowa krążka ma więcej tych, których słucha się naprawdę nieźle, chociaż nie jest to coś, co odmieni Wasz światopogląd.

To thrash najczystszej próby będący przede wszystkim hołdem złożonym Testamentowi, ale także po części Wielkiej Czwórce. I wśród tych lepszych kompozycji znajdują się, m.in. „Wojna”, w której wokalista Sebasitan Makówka śpiewa swoim naturalnym głosem oraz tytułowy utwór - „Winny”.

Ten ostatni z tego, co wiem już teraz spotyka się z ciepłym przyjęciem na koncertach. Takim koncertowym pewniakiem powinien się także stać pierwszy singiel „Jutro”, który jest typowym „strzałem w papę” i nie wyobrażam sobie, aby publika nie pogowała, gdy ten zostanie odegrany przez Hateful Five.

I w tym miejscu mógłbym zakończyć recenzję debiutu warszawskiego zespołu, bo materiał jest naprawdę przyzwoity. Jednak są jeszcze dwie rzeczy do omówienia, a które bardzo mocno wpływają na odbiór, niestety negatywnie. Pierwszą rzeczą, która wymaga poprawy jest wokal Sebastiana. Wspominałem, że w jednym z utworów korzysta z czystej barwy i w mojej ocenie wychodzi mu to znacznie lepiej niż imitowanie Chucka Billy’ego. Jednak kiedy stara się uzyskać efekt chrypy i zbliżyć do maniery Amerykanina zaczyna zauważalnie fałszować. Cierpią na tym najbardziej te utwory, które z jakiegoś powodu wpadają w ucho.

Drugim słabym ogniwem tego wydawnictwa są partie gitary solowej. Z początku, kiedy słuchałem niektórych tracków miałem wrażenie, że gitarzyści grają nierówno do rytmu, który jest wybijany przez płasko brzmiącą perkusję jakby składała się wyłącznie ze stopy i werbla. Tymczasem okazało się, że po prostu główny gitarzysta nie dowozi i jego solówki są jeszcze bardziej nieczyste niż gra Larsa Ulricha na koncertach. Na szczęście niedawno zespół odświeżył tę sekcję instrumentalną, więc mam nadzieję, że na żywo ten materiał zabrzmi znacznie lepiej.

Długo się zabierałem za tę recenzję, bo długo się zastanawiałem jak ocenić debiut Hateful Five. Ostatecznie uważam, że jest to wystarczająco poprawny album, by dać tej kapeli kredyt zaufania i zobaczyć, co przyniesie przyszłość.

(4/6)

Grzegorz Cyga