CHORE IA - Postscriptum/Neogolizmowa

Opublikowano: poniedziałek, 01, kwiecień 2024 14:14 | Crowbar

(1995/2023 Zoharum)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:

1.(Postscriptum): I’m waiting for nothing to happen

2.(Postscriptum): I DIE / RESPIRATEUR

3.(Postscriptum): Revers

4.(Postscriptum): THEY SAY NOTHING / ILS SONT MORTS

5.(Postscriptum): I’m raining

6.(Neogolizmowa): ccC

7.(Neogolizmowa): walczyQ

8.(Neogolizmowa): Zamknięte Drzwi: I DIE

9.(Neogolizmowa): szturH

10.(Neogolizmowa): Mito

11.(Neogolizmowa): Wielbłąd

12.(Neogolizmowa): Ed

13.(Neogolizmowa): w każdej dziurze są

14.(Neogolizmowa): baja

15.(Neogolizmowa): śliwa

16.(Neogolizmowa): i raz jeszcze…. I DIE

17.(Neogolizmowa): IA

18.(Neogolizmowa): Wojna

19.(Post Scriptum TRIPTYCH): aa…

20.(Post Scriptum TRIPTYCH): jestem psem

21.(Post Scriptum TRIPTYCH): tak już mam

Mamy na tym podwójnym albumie zestawienie starszych i nowszych nagrań Jacka Wanata, które dzieli, bagatela, blisko 30 lat. Nie ma jednak mowy o jakiejś odrębności czy stylistycznym dysonansie, całość jest zaskakująco spójna, chociaż tak odmienna. „Postscriptum” jest materiałem nowszym, gdzie dwa główne utwory, „I Die/Respirateur” oraz „They Say Nothing/Ils Sont Morts”, trwają ponad 17 minut każdy. To dźwiękowe pejzaże o bardzo niejednorodnym charakterze, w których minimalistyczną oszczędność i ambientowe tła dopełniają bardziej eksperymentalne partie i równie odjechane, oszczędnie dozowane wokale. Nagrany na przełomie 1994 i 1995 roku materiał „Neogolizmowa” jest jeszcze bardziej awangardowy, zresztą jego pierwszym wydawcą była firma Obuh, co też wiele wyjaśnia. Słychać w tych 13 utworach gitarę, ale podstawą są partie gitary basowej oraz wiolonczeli, zaś warstwę rytmiczną, mechaniczną i bardzo oszczędną, zapewniają perkusja i sampler. Sporo tu poszukiwań na styku ambientu i alternatywy, gdzie zwichrowany „WalczyQ” sąsiaduje z surowo-mrocznym „Zamknięte drzwi: I Die” i oszczędnym, niepokojącym „Ed”. Momentami jest to wszystko tak odpychające, że aż atrakcyjne, a i warstwa tekstowa, coś w stylu poetyki absurdu i i purnonsensu w jednym, dokłada do tego kolejną, równie nieoczywistą warstwę, również w sensie samej interpretacji, kojarzącej się z punkową zadziornością. Wieńczy to bonusowy „Triptych”, czyli trzy nowsze utwory: równie minimalistyczne, ale jednocześnie nawet melodyjne i transowe („Aa..”) czy maszynowo-industrialne („Tak już mam”). Całość „Postscriptum”/„Neogolizmowa” to niemal 115 minut muzyki, tak więc mam świadomość, że wysłuchanie jej w jednej dawce będzie dla większości odbiorców zbyt dużym wyzwaniem, ale warto sobie te dźwięki dozować - to muzyka na pewno nie dla każdego, ale wciągająca i wielowymiarowa, mająca wiele planów i warstw.

(5/6)
Wojciech Chamryk